‘Waarom zou ik ermee ophouden?’

Als we hem spreken heeft Rinus Gerritsen (77) net veer­tien optredens bij Vrienden van Amstel Live in Ahoy én vijf optredens van het Supersister Projekt met het Residentie Orkest achter de rug. Is hij niet doodop? ‘Nee joh, ik kom juist helemaal opgeladen thuis. Ik spring niet meer als een stuiterbal over het podium, maar spelen voor publiek geeft nog altijd een boost.’

ONS Magazine kreeg de unieke kans om met ’s Nederlands eigen rocklegende Rinus Gerritsen te spreken over hoe hij aankijkt tegen ouder worden. Toen de bassist van Golden Earring afgelopen januari opeens weer elke dag voor vijftienduizend mensen stond te spelen, voelde dat naar eigen zeggen als thuiskomen. ‘Ik heb dat vijftig jaar gedaan, ik ben wel wat gewend. Alleen het wachten en rondhangen tot je aan de beurt bent is vermoeiend. Veel meer dan het spelen zelf.’

De rasechte Hagenees geniet duidelijk nog volop na van zijn optredens met het Residentie Orkest. ‘Daar stond ik echt te kicken. Dan ben ik hartstikke trots dat ik dat nog even kneis. Ik ontwikkel me nog steeds en kan nu dingen die ik vorig jaar nog niet kon.’ Spelen met een klassiek orkest was voor de Haagse rocker best even wennen. ‘Die orkestleden hebben van kleins af aan hun instrument leren bespelen. Dat zijn echte vakmensen. En dan kom ik erbij, die nog geen noot kan lezen. Als enige van de vijftig man. Ik doe alles op gehoor.’ Het leverde soms grappige situaties op. ‘Midden in een van de nummers zit een break en dan heb ik een solo. Daarna komt het orkest er weer bij. Tijdens de repetitie sloeg de dirigent mijn solo meteen af en riep: “Je moet op mijn teken spelen”.’ Gerritsen krijgt pretogen terwijl hij verder vertelt. ‘Toen dacht ik: “Wat? Volgens mij bepaal ik het teken, want het is helemaal stil.” Ik ben gewend om spanning te kweken bij het publiek. De dirigent legde toen uit hoe hij de maat aangeeft. Ik voelde me net een knulletje van twaalf die muziekles kreeg. Die avond dacht ik: “Dikke doei, ik speel gewoon”. Het was een groot succes, we hadden drie toegiften. Ook het orkest vond het te gek. Het was een supermooie combi van klassiek met rock ’n roll.’

De bassist maakt zich niet echt zorgen over ouder worden. ‘Als je mij op mijn zeven­tiende had gezegd dat ik op mijn 77ste nog steeds zou staan te patsen met mijn gitaar, dan had ik je toch uitgelachen? Ik dacht altijd: dit houdt een keer op. Als je een ouwe lul bent dan komt er niemand meer luisteren. Daarom heb ik altijd geld opzij gezet. Maar dat moment is gelukkig nog steeds niet gekomen. We hebben met Golden Earring altijd de bakens verzet. Elke keer verrasten we onszelf en ons publiek en scoorden we toch weer een hit. En ook nu we gestopt zijn heb ik dat spaar­geld nog steeds niet nodig gehad. Ik ken zo veel mensen die van negen tot vijf werken en snakken naar hun AOW. Dat heb ik totaal niet, waarom zou ik moeten ophouden? Er zijn ook zat violisten en pianisten van tachtig die nog fantastisch mooi spelen. Tenzij je neergeslagen wordt door het lot natuurlijk. Je moet het koesteren zolang je nog gezond bent.’

Het is meteen duidelijk waar Gerritsen op doelt. Zijn jeugdvriend en medeoprichter van Golden Earring George ‘Sjors’ Kooymans kreeg vier jaar geleden de diagnose ALS, een zeer progressieve spier-/zenuwziekte. Het was voor de hechte band­leden meteen duidelijk dat ze zouden stoppen. Zonder Sjors geen Golden Earring. Het heeft er bij de hele band behoorlijk ingehakt en dat is ook aan Gerritsen goed te merken. ‘Ik merk dat ik extra probeer te genieten dat het met mij allemaal nog goed gaat. Dat ik fluitend nog eens extra de trap op loop om te checken of de kraan wel dicht is. Want Sjors kan dat niet meer. Alles wat ik nog doe is meegenomen. Verder doe ik niet aan doemdenken. Waarom zou je? Toen ik jong was deed ik dat wel, maar nu… we zien wel.’

De bassist heeft zelf ook ervaren hoe je wel eens neergeslagen kan worden, maar her­stelde daar wonderbaarlijk goed van. Toen hij 52 jaar was werd hij op de fiets aangereden door een bus en zestien meter over de weg geslingerd. Hij lag twee maanden in het ziekenhuis met een gebroken bekken. ‘Achteraf dacht ik: wat heb jij een mazzel zeg, je had wel dood kunnen zijn. Ik heb me laten begeleiden als een profvoetballer. Na een paar weken kon ik alweer voorzichtig joggen op het strand. En drie maanden na het ongeluk stond ik bij de opnames van Last Blast (of the Century, red.) weer van links naar rechts te springen op het podium.’

Zijn snelle herstel had alles te maken met zijn gezonde leefstijl. De bassist heeft nooit gerookt of gedronken, is al jaren vegetariër en sport veel. Niet het eerste waar je aan denkt bij rock ’n roll, erkent de bassist lachend. ‘In onze eerste jaren dronk niemand. Zelfs Barry niet. Dat is heel apart hè? Nu lust hij ’m wel.’ Hij geniet zichtbaar van dit verhaal. ‘Voordat Cesar erbij kwam hadden we een klein jaar een andere drummer. Ik weet nog dat we voor een optreden in een café zaten en dat die drummer toen een wijntje bestelde. Wij zaten hem alle drie aan te gapen. “Hè?! Dat kan je niet maken man, je moet straks spelen!” Dat is toch komisch, als je daar nu op terugkijkt?’

Toen Golden Earring doorbrak in Amerika veranderde dat. Behalve voor Gerritsen. ‘Ik ben gewoon eigenwijs. Als iedereen aan de alcohol gaat, dan doe ik het dus juist niet. Ik zag mensen door de drank van het ene op het andere moment veranderen. Je weet hoe dat gaat als mensen dronken worden. Mensen gaan harder praten, worden emotioneel en gewoon een beetje irritant. Bovendien wilde ik na afloop van een optreden in mijn auto kunnen stappen en naar huis rijden.’

Het sportieve begon pas later. ‘Toen ik tiener was waren The Beatles en The Stones in opkomst. Die waren allemaal bleek en dun. Sporten was niet hip, je moest gewoon je haren laten groeien en muziek maken. Maar rond mijn veertigste kwam de film Rocky uit. Weet je wel, dan zag je zo’n loser die opeens ging trainen. Het klinkt heel puberaal, maar ik kreeg daar een kick van. Ik heb mijn gympies aangetrokken en zo’n trainingspak en ben gaan trainen langs de Vliet. Dat doe ik nog steeds. En ik pak altijd de fiets.’

Aan het vroegtijdige einde van Golden Earring ging nog iets anders vooraf: corona. Hun laatste optreden was eind 2019 in Ahoy vlak daarna ging het hele land in lockdown. ‘Wij hadden geen idee dat het ons aller­laatste concert zou zijn. Al onze vrienden en kennissen waren bij dat concert, het was een groot feest. We zouden het niet opnemen, geen stress en geen druk. Maar we hadden wel schermen, voor close-ups voor het publiek. Na het concert kwam onze regisseur Marcel de Vree met een montage van die beelden. Het oogt heel statisch, maar dat maakt het juist te gek. Heel feitelijk hoe het was. En onze geluids­man bleek ook alles multitrack te hebben opgenomen. Toen heb ik een week met de technicus zitten mixen en nu hebben we het toch kunnen terugkijken. Je ziet dan een stelletje ouwe lullen waar de energie vanaf spat. Dat is toch geweldig om te zien? Je ziet dat bij veel meer ouwe muzikanten. The Stones spelen niet supergoed meer, maar Jagger springt ook nog steeds rond op het podium.’

Gerritsen geniet momenteel van de vrijheid en afwisseling. ‘Ik zou niet willen dat ik weer in een band zat. Maar ik geniet er wel van dat ik op mijn leeftijd nog steeds dingen kan doen die ertoe doen. In januari stond ik Queen-nummers te spelen, in mei speel ik nog een paar keer met Supersister en waar­schijnlijk ga ik ook weer de theaters in. Verder is mijn agenda nog leeg. Daardoor heb ik weer tijd voor nieuwe muziek. Ik heb al vijftien nummers klaarliggen, met vijftien verschillende vocalisten. Mijn dochter is er een van, verder allemaal vrienden en kennissen, denk aan Nico Dijkshoorn en John Waite.’

Ook hier komt het eigenwijze karakter van de bassist naar voren. ‘Ik heb geen zin meer om met een platenmaatschappij in zee te gaan. Ik breng het uit in podcastvorm, met het verhaal eromheen. Dan krijgt elk nummer zijn eigen aandacht. Sommige nummers zijn al in 1988 verzonnen en die heb ik bijvoorbeeld op een oude cassette teruggevonden. Als een verborgen schat.’

Gerritsen wordt nog volop gevraagd voor optredens en voorstellingen. Daar maakt hij heel bewust keuzes in. ‘Dan merk je wel dat je echt als een ouwe lul gaat denken. Voor je het weet staan er twintig optredens inge­pland. Dan zeg ik: “Luister, drie of vier per maand is genoeg”. Ik heb gewoon geen zin meer om ’s nachts nog van Drachten naar huis te rijden. En een hotel vind ik ook niks, want dan ben je gelijk twee dagen van huis. Buiten het spelen om merk ik wel dat ik ouder word, ik klim niet meer het dak op als er een lekkage is. Maar op het podium speelt leeftijd even geen rol. Ik spring niet meer zo hoog als vroeger, maar ik heb het geluk dat mijn vingers het gewoon nog doen.’

Beeld: Michel ter Wolbeek