Herinnert u zich het poesiealbum nog?

Officieel heette het boekje ‘poëziealbum’, maar de meeste kinderen noemden het kortweg ‘mijn poesie’. “Wil jij in mijn poesie schrijven?”, klonk het dan. De opkomst van Hyves (herinnert u zich die nog, met die dansende banaan?) en Facebook gaven de populariteit van het poesiealbum een flinke knauw, want waarom zou je nog een passend versje op papier zetten als je ook online je zielenroerselen met familie, vrienden en bekenden kunt delen?

Veel ouderen hebben dierbare herinneringen aan het poesiealbum uit hun jeugd. Niet zelden liggen er op zolder nog enkele boekjes waarin vriendjes en vriendinnetjes, klasgenootjes en natuurlijk ook de juf of meester een gedichtje schreven. Hoe ging dat? Eerst trok je met potlood en liniaal dunnen lijntjes, zodat niet alles schots en scheef kwam te staan. Nadat je je versje had geschreven, werden de lijntjes voorzichtig uitgegumd. Daarna werden er bontgekleurde poesieplaatjes bij geplakt. De echte creatievelingen tekenden er zelf iets bij. En zo ontstond een mooi boekje vol levenswijsheden verpakt in zoetsappige versjes.

De poesie stamt oorspronkelijk uit Duitsland. Vandaar ook de naam ‘poesie’, Duits voor poëzie. Vooral meisjes waren gek op het versjesalbum; ze leenden het uit aan hun vriendinnetjes en klasgenootjes met het verzoek er iets leuks in te schrijven. Maar ook de juf of de meester waren niet te beroerd een paar regels in het boekje neer te pennen. Zo stuurt een lezeres van ONS een rijmpje dat haar juffrouw Maria schreef:

Het mooiste sieraad voor een meisje
Zijn geen krullen in het haar
Ook geen net of keurig kleedje
Maar het allermooiste weet je
Is een leuke paardenstaart.

De lezers schrijft in haar mail dat de juf een vooruitziende blik had: “Vijftig jaar later draag ik mijn haar nog steeds heel graag in een paardenstaart.”

Een andere lezeres van ONS mailde ons dit versje:

Koeien in de weide
Pannen op een dak
Struiken op de heide
Blaad’ren aan een tak
Diamanten in een ring
Wees maar blij en zing!

“Ik kwam het album met dit versje tegen op zolder”, vertelt ze. “Heel leuk om dat boekje weer eens door te bladeren. Het gedichtje is van mijn ex, daar was ik al ver voor we trouwden bevriend mee. De diamanten ring heb ik nooit gehad, geen wonder dat het fout liep met ons huwelijk.” Zo verging het veel poesiealbums: ze belandden ergens in een kast of in een doos op zolder. Maar als ze dan plots weer tevoorschijn komen, leveren ze de eigenares – en soms eigenaar – vertederende terugblikken op. Het poesiealbum is een gedichtenboekje vol kostbare herinneringen.