‘Wie vrede wil, moet zich voorbereiden op de oorlog’

Luitenant-generaal Buiten Dienst Leo Beulen blijkt een “bezige bij”. In zijn 41-jarige loopbaan bij defensie is hij zo’n twintig keer van functie veranderd. ‘Als ik terugkwam van vakantie, was er altijd weer wat nieuws. Dat gaf mij energie. Altijd bereikbaar zijn, want in het uitzendgebied is het niet interessant of jij weekend hebt. Als er wat gebeurt, moet je het oplossen en wel direct.’

Toen hij zestien jaar werd, wilde hij naar de Koninklijke Militaire Academie (KMA). ‘Ik wilde lichamelijk bezig zijn, een opleiding volgen en met mensen werken.’ Op zijn tweeën­twintigste werd hij beëdigd als tweede luitenant. ‘Ik kreeg direct 35 man onder me. Hiermee ga je het veld in. Je bent verantwoordelijk voor al die mensen en al dat materieel. Grote oefeningen met tienduizenden militairen. We trokken door heel Duitsland, sliepen bij boeren. De Berlijnse muur stond toen nog. Als er in die tijd een echte oorlog was gekomen met de Russen, dan waren we niet meer thuis gekomen. Daar ben ik wel van overtuigd.’

Leo verwacht niet dat er nooit meer oorlog komt. ‘Wie vrede wil, moet zich voorbereiden op de oorlog. Als je niet wilt vechten, moet je de ander overtuigen dat het beter is om niet te vechten. Je moet altijd in staat zijn om te winnen. Vaderland is een heel ander begrip geworden. Mensen vechten in principe voor de groep die om hen heen staat. Een inzet die je doet, is nooit voor Nederland alleen. Zelfs niet als je mensen uit bijvoorbeeld Soedan terug gaat halen. Die mensen zitten in de knel en moeten daar weg. Maar er zitten ook Duitsers, Fransen en meer. Dan moet je het samen doen. Je kunt je toch niet voorstellen dat Nederland er bij al die brandhaarden in de wereld alleen voor staat. Absoluut niet.’ Leo is al veertig jaar getrouwd. Hij leerde zijn vrouw kennen vóór hij naar de KMA ging. ‘Ze ervoer dus al snel wat het betekent om met een militair getrouwd te zijn. Als je dat onderweg niet meer leuk vindt, dan stop je met elkaar. Maar wij zijn door­gegaan. Onze kinderen misten me ook wel. Toen de oudste haar bul kreeg bij de Universiteit Maastricht kon ik er niet bij zijn door een uitzending naar Afghanistan. Mijn jongste is in februari jarig. Dan was ik meestal op oefening. Die dingen horen erbij. Nu ik klaar ben met mijn loopbaan, draai ik het om en krijgt mijn gezin prioriteit.’

‘Ik heb veel gesport. Op de KMA heb ik de 4Daagse van Nijmegen gelopen, dat was verplicht. Nu loop ik deze vrijwillig.’ In 2014 werd op de derde dag de MH17 neergehaald. ‘Ik vergeet die donderdag nooit meer. Pas in de loop van de dag kwamen we erachter wat er echt aan de hand was. Vanaf het weekend zijn we drie weken onafgebroken ingezet om de slachtoffers terug naar Nederland te halen. Een van de meest indrukwekkende dingen waaraan ik heb mogen meewerken.’

Leo woont inmiddels met zijn gezin weer in Limburg. Hij zit in de Raad van Toezicht van de Defensiemusea, omdat hij musea ontzettend interessant vindt. ‘Ik ben ook vrijwilliger in het museum van de lucht­verdediging in de Peel´. Verder zit ik in de Raad van Toezicht van de Stichting Echos, de voormalige militaire tehuizen, en ben ik mantelzorger. Ik ben zo vaak weggeweest, dat ik nu blij ben als ik thuis in de tuin kan zitten.

Wat wil hij senioren meegeven? ‘Je moet je nooit druk maken over dingen waar je niets aan kunt veranderen. Besteed je energie aan dingen waar je wél iets aan kunt doen. Mijn glas is altijd halfvol en mijn lijfspreuk is: “Hoe moeilijk je het ook hebt, morgen schijnt de zon weer. Misschien achter de wolken, maar hij schijnt!”.’

Beeld: Pim Ermers