Proeven en doen

Onbekend maakt onbemind. Daarom werd in Ulvenhout een proeverij van activiteiten georganiseerd. Leden en niet-leden konden kennismaken met alle activiteiten die de Afdeling organiseert en meteen ontdekken dat KBO Ulvenhout altijd bruist.

Veel mensen vinden het heerlijk: langs een uitgebreid buffet schuifelen om zelf gerechten te kiezen en op te scheppen. Of zich te laten verwennen met een haast oneindige reeks exotische tapashapjes. Proeven van bekende en onbekende gerechten, nieuwe smaken leren kennen en waarderen, en even culinair wegdromen. Als een proeverij van spijzen zo aanslaat, kunnen wij dat ook doen met onze activiteiten, dachten ze bij KBO Ulvenhout. Het was voorzitter Henk van der Loo die op het idee kwam om alle activiteiten op één middag bij elkaar te brengen, zodat leden en niet-leden eens konden proeven van nieuwe, nog onbekende bezigheden. ‘We merken dat sommige groepen steeds kleiner worden’, vertelt secretaris Mieke Vos. ‘Er vallen mensen af en er komen te weinig nieuwe deelnemers. Met deze proef- en doemiddag hopen we leden en niet-leden te enthousiasmeren voor diverse activiteiten.’

Alle activiteiten van KBO Ulvenhout vinden plaats in De Pekhoeve. KBO is grootgebruiker van het prachtig gelegen sociaal cultureel centrum: midden in het dorp en toch omringd door veel groen. Net als op veel ochtenden en middagen stroomt ook nu de mooi opgeknapte boerderij – die al in 1728 onder de naam Peckhoeff voor het eerst in de annalen van het dorp verscheen – vol met senioren. De koersballers nemen bezit van de grote centrale hal, de biljarters beklimmen geroutineerd de trapjes naar het podium en aan de randen van de zaal nestelen zich de kaartleggers, de kaartmakers en de schakers. Ook de wandelaars en fietsers, de jeu-de-boulers, de bridgers en de belastinginvullers, cliëntondersteuners en ouderenadviseurs presenteren zich aan hun leeftijdgenoten. In een mum van tijd gonst het van de bedrijvigheid. ‘De Pekhoeve bruist altijd’, bevestigt Mieke in haar openingswoord. ‘Dat weet helaas nog niet iedereen, en dat moet veranderen!’

‘Ik koop nooit wenskaarten’, zegt Marianne Willems (75). ‘Ik maak ze altijd zelf. Hier bij ons KBO-clubje. En rond de kerst ook thuis, anders red ik het niet. Ik maak wel zo’n vijftig kerstkaarten. Ook condoleancekaarten vervaardig ik zelf, da’s toch persoonlijker dan een kaartje uit de winkel.’ Op de tafel bij het groepje kaartmakers liggen pakjes blanco kaarten en priksjablonen. Het prik- stramien wordt overgebracht op de kaart, waarna er met garen kleurige lijntjes en patroontjes op geborduurd worden. Het is priegelwerk en niet alles lukt, geeft Nel van den Berg (82) toe. ‘Mijn reuma speelt me soms parten. Dan moet ik helemaal opnieuw beginnen. Of ik gooi de kaart gewoon weg.’ Een collega-kaartmaakster oppert dat ze de mislukte kaart best naar iemand kan sturen die ze niet zo graag mag. Nel lacht. Intussen rommelt ze in haar naaibox, die vol zit met naalden, klosjes garen, schaartjes en pincetjes. Als even later een – haast onzichtbare – naald op de grond valt, blijkt hoe praktisch de kaartenmaaksters zijn ingesteld: een magneetje zorgt ervoor dat de naald in een paar seconden is opgespoord.

Aan de tafel ernaast wordt ook met kaarten gegoocheld: vier dames jokeren alsof ze nooit iets anders doen. ‘We spelen twee keer per week, en zelfs drie keer als KBO een concours houdt’, verklaart Dinie Bink haar handigheid met het kaartspel. ‘We spelen met grof geld’, lacht de 87-jarige. ‘Met centen. Voor elke kaart die je overhoudt, moet je een cent betalen. Die gaan naar de winnares van het potje. Maar rijk worden we niet, hoor. We zijn goed aan elkaar gewaagd: ieder wint wel een keer.’

Zo weinig ruimte als de kaartsters nodig hebben, zoveel ruimte neemt het koersbal in beslag. Midden in De Pekhoeve ligt een acht meter lange groene mat waarop de ouderen de ballen laten rollen. ‘We hebben twee sets met koersbalmaterialen, maar we hebben er momenteel maar één nodig’, legt Rien van Praet (83) uit, terwijl hij een oogje op het spelverloop houdt. ‘Niet óp de mat staan, maar ervoor’, wijst hij een kandidaat-koersbalster op de regels.
‘Als we nieuwe deelnemers krijgen, hebben we de tweede baanset ook nodig. Dat zou mooi zijn. Koersbal is een fijne sport: je beweegt wat, kunt gezellig met elkaar babbelen en – ook niet onbelangrijk – het kan binnen. Dus geen last van regen, sneeuw of een brandende zon.’

Wel last van regen hebben de jeu-de-boulers. ‘Normaal spelen we eerst twee potjes en drinken dan koffie’, vertelt Joseph Vos (75), ‘maar nu zijn we iets eerder aan de koffie gegaan. Even pauze houden tot de bui voorbij is.’ Als even later het spel wordt hervat, steekt Joseph een aspirant-bouler een hart onder de riem: ‘Je hoeft niks te kunnen, want ik kan er ook niks van’.

In Ulvenhout zijn twee jeu-de-boulesteams actief: een gemengd groepje en een mannenclub. De heren nemen geen blad voor de mond. Na een goede worp vraagt een teamlid zonder blikken of blozen: ‘Hèdde gij nieuwe ballen?’ Luid gelach valt hem ten deel; bij de boulers is gezelligheid net zo belangrijk als het spel.

De mooiste plek in De Pekhoeve is gereserveerd voor de biljarters: zij staan pontificaal op het podium. ‘Als er een toneeluitvoering is of er wordt gesauweld met carnaval, dan kunnen we de twee biljarttafels in de vloer laten zakken’, wijst Nico Wick (76) op de liftvloer. ‘We kunnen altijd wel nieuwe biljarters gebruiken, want we zien een terugloop. Jongere senioren kiezen helaas eerder voor snooker of pool- biljarten. En ook vrouwen zijn van harte welkom, die hebben we nog niet zoveel. Vergis je niet: vrouwen kunnen soms heel goed biljarten. Dimphy is daarvan het levende bewijs: ze behoort tot de beste biljarters van Ulvenhout en wijde omstreken. Ze heeft een eigen café gehad en stond al vanaf haar tiende jaar naast het groene laken. Ze heeft aanleg én ervaring!’ De 71-jarige Dimphy Christianen glimlacht bescheiden. ‘Ik werd door mijn vader heel vaak uit bed getrommeld om mee te biljarten. Als ik de kans krijg, speel ik alle mannen eruit!’

Beeld Arnold Reyneveld