Googlen is verboden

Spieken mag niet. Even snel googlen is ook niet toege­staan. De deelnemers aan de pubquiz van KBO-Goes moeten op eigen kracht – en met eigen kennis – de pittige vragen beantwoorden.

De tafels die in het knusse kerkzaaltje in een carré staan opgesteld worden uit elkaar geschoven. “Enige afstand tussen de tafels is gewenst”, stelt Theo Snel, voorzitter van KBO-Goes. “Een gemoedelijke club met 460 leden en zo’n zestig vrijwilligers”, omschrijft hij de KBO van de Zeeuwse stad. Enkele van die vrijwilligers helpen hem met schuiven. Over een half uurtje worden 25 leden verwacht voor de aller­eerste pubquiz die KBO-Goes organiseert. “En daarbij moet spieken niet worden ge­stimuleerd”, glimlacht Theo. De pubquiz is een idee van Ria en Nico van Buuren. “Bij hen in het appartementengebouw werd al tweemaal zo’n quiz gehouden”, legt Theo uit. “En met veel succes. Hun voorstel om voor onze senioren ook eens een pubquiz te organiseren werd door het bestuur met enthousiasme omarmd. Ik was al bekend met het fenomeen; heb zelf al meermaals in de familie een pubquiz gespeeld.” En dan lachend: “Mijn grootste uitdaging was altijd om vooral níet te winnen. De winnaar kreeg steevast een oubollig prijsje. Daar paste ik liever voor!”

Pubquizzen zijn ergens in de jaren zeventig ontstaan in het Verenigd Koninkrijk. Teams van drie tot zes personen kwamen bij elkaar in een café – vandaar pub – om quizvragen te beant­woorden over de meest uiteenlopende onderwerpen. Al snel waaierde het spel uit over het Europese vasteland, en werd het niet alleen in cafés gespeeld, maar ook thuis, bij bedrijfsfeestjes en verenigingen.

Hoewel een pubquiz vrij eenvoudig te organiseren is – een locatie en een flinke set originele vragen vormt al een goede basis voor enkele uurtjes succesvol quizzen – kost het samenstellen toch wel wat tijd, weet Ria van Buuren uit ervaring. Zij zette de vragen over aardrijkskunde, muziek en Zeeland op papier. “En daar heb ik toch heel wat uurtjes ingestoken”, vertelt ze. “Ik presen­teer de quiz ook. Dat leverde meteen een mooie vraag op: is een vrouwelijke quiz­master nu een quizmasteres of een quizmasterin? Iemand stelde quizmiss voor. Dat vind ik wel een mooie, daar houden we het op.”

Nadat de vrijwilligers de schoteltjes met koekjes over de tafels hebben verdeeld, de flessen advocaat en spuitbussen slag­room alvast hebben klaargezet en de beamer aan de praat hebben gekregen, stromen de quizdeelnemers binnen. “Hadden we ons moeten voorbereiden?”, vraagt iemand lichtelijk benauwd, de concurrentie in ogenschouw nemend. “Ik zou niet weten waarop”, antwoordt een ander geruststellend.

Er worden luk­raak groepjes van drie en vier personen gevormd. En dan begint het vermakelijke spel van bluffen om zo de tegenstander wat angst in te boezemen. “Volgens Wim weet ik heel veel”, pocht de één. “Maar Mattie is veel slimmer”, wijst de ander.

“Dáár had ik bij moeten zitten.” Gelach alom. Alle deelnemers krijgen in ieder geval de zegen van paus Franciscus, die vanaf een poster vriendelijk lachend toekijkt. Het vragenspel vindt plaats in een zijzaaltje van katholieke kerk Heilige Maria Magdalena. “Churchquiz was een betere naam geweest”, lacht een slimmerik. Het lachen vergaat echter snel als de eerste vragen doorkomen.

De quizvragen voor de pauze testen de algemene, de aardrijkskundige en de muzikale kennis van de deelnemers. Op veel voorhoofden verschijnen levens­grote vraagtekens. Want wie weet nu hoeveel planeten ons zonnestelsel telt, de dwergplaneten niet meegerekend? Of hoe hoog de Burj Khalifa in Dubai is? De vraag hoeveel magen een koe heeft, valt in Zeeland beter; die vraag heeft iedereen goed. Net als de vragen welke steden bekend staan om de Brug der Zuchten en de Kleine Zeemeermin. Maar bij hoofdbrekers als ‘Wat is de langste hangbrug ter wereld?’, ‘Wat is de hoofdstad van Namibië?’ en ‘Hoeveel schilderijen heeft Vincent van Gogh tijdens zijn leven verkocht?’ moeten veel deelnemende groepjes passen. Een goochemerd weet wel hoeveel zwarte toetsen een standaard piano heeft; hij tilt lachend het deksel op van de piano die naast hem staat. “Als iemand een antwoord met honderd procent zekerheid weet, moet-ie dat natuurlijk zeggen”, adviseert quizmiss Ria. “Maar verder is het vooral zaak om goed met elkaar te overleggen.” En nee, spieken of elkaar afluisteren mag niet. Net zomin als even googlen. En dat valt veel quizdeelnemers zwaar; de verleiding om de op tafel liggende smartphone er bij te pakken is groot.

Na de pauze wordt de kennis over Zeeland getest. Theo Snel steekt de denksporters een hart onder de riem: “Het niveau stijgt. In de eerste ronde had het beste team slechts vier van de tien vragen goed, in de tweede ronde waren dat er al acht.” Uit de zaal klinkt een hardgrondig ‘Uitslovers!’. Dan wordt er weer gezwoegd op hoofdbrekers als wat een Hosternokke is, wat er zo bijzonder is aan het Zeeuwse stadje Sint Anna ter Muiden en welke ver­schrikkelijke gebeurtenis Zeeland in 1530 trof. “Misschien hebben we de vragen wel te lastig gemaakt en overvragen we de deelnemers”, peinst Theo. “Het gaat gelukkig wel behoorlijk gelijk op. Ik vermoed dat de laatste ronde – waarin we torens uit Zeeland laten zien en aan de deelnemers vragen in welke plaats die toren staat – het verschil gaat maken. In de torenronde wordt de winnaar bepaald.” De gevreesde moeilijkheids­graad blijkt de aanwezigen niet te storen. “Ook als we hadden geweten dat het zo pittig zou zijn, hadden we toch meege­daan. Het is heel gezellig en het gaat om het spel, niet om de knikkers.” Na ruim twee uur zwoegen op triviale vragen gaat iedereen content naar huis, zeker ook de winnaars. “We hadden best nog wel veel vragen fout”, biecht een lid van het winnende team op. “Maar de anderen hadden er nog veel méér fout!”

Beeld: Arnold Reyneveld