Dromen met de ogen open

Herinneringen herleven in de Efteling. Een groep senioren uit Budel toog naar het attractiepark in Kaatsheuvel om nog eens te dromen met de ogen open. Net als toen.

Behoedzaam zakt Rein de Werdt op zijn knieën. De 87-jarige buigt zich voorzichtig helemaal voorover tot zijn hoofd bijna bij de grond is. Langzaam legt hij zijn oor op de paddenstoel. Rein wordt gadegeslagen door een groepje lachende senioren. Rollators en stijve heupen verhinderen dat zij net als de krasse tachtiger op de grond in Kaatsheuvel neerzijgen. Ze hadden het graag gewild. Want hier komt pure nostalgie naar boven: ooit legden ook zij hun oor te luister op de hoed van de paddenstoel. Twintig jaar geleden, dertig jaar geleden. Een enkeling rept zelfs over zestig jaar geleden. Gewoon even luisteren of de kabouters thuis zijn. Of even zitten – en misschien zelfs wippen – boven op de paddenstoel rood met witte stippen. Wie heeft dat niet gedaan? Ogen glinsteren bij de herinneringen die spontaan komen bovendrijven.

Herinneringen ophalen. Dromen met de ogen open. Dat doen ruim veertig ouderen aangesloten bij Senioren Budel, lid van KBO-Brabant, op een stralende dag in de Efteling. Bij binnenkomst heet Roodkapje hen welkom. De boze wolf struint nog ergens door het Sprookjesbos, vertelt het meisje aan de opgetogen ouderen. Maar geen angst: sprookjes lopen altijd goed af. De Budelnaren knikken goedkeurend. En Rein herinnert zich meteen hoe vijftig jaar geleden een angstig moment in de Efteling voor hem als vader goed eindigde. ‘Er stond destijds een heel hoge glijbaan in de speeltuin’, vertelt hij. ‘Plots waren we ons dochtertje kwijt. We zagen haar nergens meer. Paniek alom. In een flits zag ik haar bovenaan die gigantische glijbaan. Ik had echt de broek vol. Ik ben naar boven geklauterd om haar te halen. Maar of we nu naar beneden zijn gegleden of dat we terug zijn gegaan via de trap, dat weet ik niet meer.’ Rein lacht en wijst naar mascotte Pardoes, die voorbij paradeert. De vitale senior rept zich achter het Efteling-narretje aan voor een foto. ‘Altijd leuk voor later’, knipoogt hij.

Wandelend van herinnering naar herinnering leggen de senioren uit Budel haast ongemerkt heel wat kilometers af. Bij Carnaval Festival zigzaggen de krasse gasten zich door de wachtrij naar het instapstation van het vrolijke tochtje. De rollators blijven bij de ingang, maar de stok gaat mee. De medewerkers van de Efteling zetten op verzoek de draaischijf even stil. Dat maakt het instappen een stuk gemakkelijker.

Zingend en wuivend komen de ouderen uit de attractie met het aanstekelijke deuntje. Energiek snellen ze op Jokie en Jet af. De twee karakters, onderweg naar een voorstelling, deinzen wat terug voor zoveel geestdrift. Gelach alom. ‘Maar waar heb ik nu toch mijn rollator neergezet?’, klinkt het, als het lachen is verstomd. Een zoektocht van de hele groep heeft resultaat: verstopt tussen de tientallen kinderwagens wacht de rollator geduldig op zijn eigenaresse. En verder gaat het weer, richting Droomvlucht.

Met elke stap worden de deelnemers aan het dagje Efteling enthousiaster. ‘Ik heb mijn dochter al geappt: Hier moete hèine met de klèine’, vertelt een trotse oma. Een ander benadrukt: ‘Zonder onze seniorenvereniging zouden wij hier nooit gekomen zijn. Dat verdient dankbaarheid en een groot compliment!’ Voorzitter Jen Compen glimlacht bescheiden. Dit dagje Efteling past precies in het doel dat hij met Senioren Budel voor ogen heeft: mensen zoveel mogelijk plezier laten beleven. Vier jaar geleden zocht de club een nieuwe voorzitter en zijn buurman vond Jen de perfecte kandidaat. Maar de 72-jarige hapte niet onmiddellijk toe. ‘Ik vond het maar een geraniumclub’, biecht hij op. ‘De enige activiteit die werd georganiseerd was één keer per jaar een excursie naar de breifabriek. Ik ben toen begonnen met dansavonden. Net zoals vruuger, met band! Toen kwamen er muziekmiddagen bij, ook met orkest.

En we hebben tegenwoordig een geweldig Zomerfeest. In een tent met dansvloer en drie orkesten. Kijk, hier zijn de foto’s. Driehonderd leden hadden de tijd van hun leven. En na elke succesvolle activiteit melden zich weer nieuwe leden aan. In 2022 kregen we er netto honderd nieuwe bij. De teller staat nu op 712.’

Ook na het dagje herinneringen ophalen en plezier maken in de Efteling zullen zich weer nieuwe leden melden, is de verwachting van penningmeester Frans van der Kruijs (72). ‘Want zoiets spreekt zich door. De deelnemers betalen alleen voor de entree en versnaperingen, en dat is ook nog eens een verhoudingsgewijs laag bedrag. De bus komt op rekening van de vereniging. We willen de kosten zo gering mogelijk houden, zodat zoveel mogelijk mensen meekunnen.’ Frans is net met medereizigster Franca in achtbaan Baron1898 geweest. Als enige van het 44 koppen tellende gezelschap. ‘De Python heb ik wel vaker gedaan, maar de Baron nog nooit’, vertelt de penningmeester over zijn achtbaanavontuur. ‘Op dertig meter hoogte hang je enkele seconden voorover en kijk je een rokend, gapend gat in. Zo diep. Echt geweldig!’

De dag loopt ten einde. Het gezelschap had zich enkele uren daarvoor gesplitst in groepjes adrenalinezoekers en een groep sprookjesbewonderaars. Nu herenigt Budel zich weer. Een terras is de laatste stopplaats voordat de bus terugrijdt. Het is niet het eerste terrasje die dag. Eerder al werden er onder een parasol koffie met regenboogtaartjes en soesjes soldaat gemaakt. En tussen de middag was er ruim tijd voor de lunch. ‘Komen ze de bestelling opnemen, jongeman?’, vraagt iemand. ‘Het is hier niet zoals in het verzorgingshuis’, merkt een ander snedig op. Even later wordt er genoten van salades, pasteitjes, spareribs en een pasta verpakt in een paddenstoel. Rood met witte stippen. De Efteling is niet alleen een feest voor ogen en oren, maar ook voor de smaakpapillen!

Beeld Adri van Esch