1976: Veertien kinderen bleven alleen achter

Dit zijn mijn negen zussen, vier broers en ikzelf, op de bruiloft van mijn zus Lenie. Mijn ouders zijn beiden zeer jong overleden: mijn vader op 44-jarige leeftijd aan een hartstilstand en mijn moeder zes jaar later op 48-jarige leeftijd aan kanker. De kinderen – op volgorde van leeftijd: Maria, Willemien (vorig jaar overleden), Annie, Cristien (ikzelf), Lucie, Pieter, Lenie, Karel, Dinie, Hans, Marjan, Henriëtte, Mirjam en Wim – bleven alleen achter.

Nadat moeder overleden was, brak er voor ons kinderen een zeer zware en emotionele tijd aan. Bovenop het onvoorstelbare verdriet nu beide ouders te hebben verloren, kwam de paniek en angst om naar een weeshuis te moeten en als gezin helemaal uit elkaar gehaald te worden. Ik was als vierde kind het huis al uit, maar de tweeling was pas acht jaar oud. Dat ging bij de oudste kinderen natuurlijk door merg en been. Hulp van instanties was dieptreurig en onvoldoende. Door voogdijschap in eigen gezin te houden, konden ze gelukkig allemaal in hun eigen vertrouwde omgeving blijven. Dat ging niet zonder slag of stoot, maar is toch gelukt. Vanuit ons ouderlijk huis aan de Kapelstraat in Beek en Donk, al 113 jaar in bezit van onze familie, is iedereen op een eigen stekje terechtgekomen. Nu woont mijn broer Hans daar met zijn vriendin.’