1973: op de piste in Ruhpolding

‘Een klant van mijn vader bood ons voor een week het gebruik van zijn caravan aan, die in de winter op een camping in het Duitse Ruhpolding stond. Dat lieten mijn ouders, die beiden erg sportief waren, zich geen twee keer zeggen. Onder begeleiding van muziek van Eddy Christiani, Udo Jurgens, Vicky Leandros en James Last uit de cassetterecorder reden we in onze Mercedes naar Ruhpolding. Nog steeds als ik die muziek hoor, zit ik weer als zesjarige achter in de auto met mijn broer. We vermaakten ons altijd prima samen met spelletjes als: ik zie, ik zie en wie de meeste rode auto’s telde. Twee jaar eerder waren we voor het eerst, ook dankzij een klant, gaan skiën en hadden toen al les gehad. Dus dat was niet meer nodig.

De eerste drie dagen skieden we op een erg gemakkelijke piste. Dag vier gingen we naar een andere helling. Die zag er voor mij heel steil uit en ik weigerde met de lift te gaan. Na een paar uur van kleine stukjes naar boven lopen en weer naar beneden skiën, besloot ik toch maar met de lift mee te gaan. Vijf keer ging het goed, zoals te zien is op de knipkaart. De zesde keer ging ik richting een elektriciteitspaal. Ik werd bang en vergat dat ik zelf kon sturen. Ik liet me vallen, met een gebroken been tot gevolg. Van onder tot boven zat mijn been in het gips, niet handig in de kleine caravan en tijdens de terugreis met de auto.’