Hoop

Een vluchteling in deze tijd
zoekt naar troost in
vreemde landen
wat te eten in zijn handen
en ook naar geborgenheid

Een kind, te zwak om
nog te spelen
wil rust en warmte
om zich heen
een zachte hand om
het te strelen –
dan voelt het zich niet
meer alleen

En moeder, moe van
al dat lopen
kan niet meer verder in de tijd
nu kan ze alleen maar hopen
dat haar gezin niet lang
meer lijdt

Vadertje, hij wil niet klagen
ook hij kan het niet
meer aan –
weet geen antwoord
op de vragen
‘Laat ons maar weer
verder gaan’.

Nu hoopt hij op een
nieuwe morgen
op een dag vol zonneschijn
Eens zijn zij weer
zonder zorgen –
maar, wanneer zal
dat dan zijn?

C. Scheenen