Het leven na het pensioen

Aan het woord is mijn vriend Joep die wel wil vertellen over zijn, zoals hij het noemt, ‘nieuwe tweede leven’ nadat hij gepensioneerd werd.

“Het bedrijf waar ik werkte bood me de mogelijkheid om twee jaar voordat ik zou vertrekken, vier dagen per week te gaan werken om alvast een beetje te kunnen wennen aan de nieuwe situatie. Het was een goed voorstel, maar toen de definitieve datum van vertrek aanbrak, werd ik toch met de harde werkelijkheid geconfronteerd: het hoefde niet meer, niemand verwacht je nog hier. Een vreemde gewaarwording. Het was ook niet niks; afscheid nemen van het werk dat je bijna veertig jaar hebt gedaan, afscheid nemen van collega’s waar je al die jaren veel lief en leed mee hebt gedeeld, en de baas vaarwelzeggen, succes wensen met de voortzetting van het bedrijf. Want zo makkelijk is dat tegenwoordig niet meer. Na corona is veel veranderd, niks is meer vanzelfsprekend. Maar zover ik weet van nog werkende collega’s draait het bedrijf gelukkig goed.

Nu, enkele jaren later denk ik dat ik mijn gepensioneerde en/of vrije tijd, noem het zoals u wilt, een redelijke invulling heb gegeven. Ik ben gelukkig in goede gezondheid en kan de tijd gaan besteden aan dingen waar ik tijdens mijn werkzaam leven niet aan toekwam, waar ik overigens nooit een probleem van gemaakt heb. Maar het is niet alle dagen even makkelijk en er zitten ook wel, zoals dat in de volksmond genoemd wordt, baaldagen tussen. Slecht weer, beetje down en ook het gemis van collega’s, waarmee ik vaak zinnige en ook onzinnige gesprekken voerde. Ik ben blij dat ik, zo goed als de tijd na het werk het toeliet, enigszins actief gebleven ben wat het gemakkelijker heeft gemaakt om oude hobby’s nieuw leven in te blazen. Omdat ik gelukkig nog goed ter been ben, heb ik me opgegeven om enkele uren per week vrijwilligerswerk te gaan doen, onze medemens een paar leuke uurtjes bezorgen, op wat voor manier dan ook.

Ik ben blij dat mijn echtgenote niet heeft voorgesteld om van nu af aan alles samen te gaan doen. We hebben afgesproken dat we natuurlijk dingen samen plannen, maar dat we onze eigen bezigheden houden en dat werkt perfect. We vertellen onze verhalen, praten over gebeurtenissen die we te horen krijgen en blijven ons nog steeds verbazen over het een en ander. Wat zeker moet blijven? Regelmatig een pilsje drinken als mannen onder elkaar, over voetballen keuvelen, een kaartje leggen. We willen, laten we eerlijk zijn, ook gewoon over mannenzaken kunnen praten.

Mannenbroeders, wees gerust. Er is leven na het pensioen. Het is weliswaar heel anders, maar het brengt ook vaak nieuwe, mooie dingen voort. Ik noem dit het tweede leven. Het duurt weliswaar niet zo lang als het eerste, maar het beleven en de intensiteit ervan is er niet minder om.”