Pensionado

Wat ga je nu doen?, vroegen mijn collega’s op de dag van mijn afscheid. Na 47 dienstjaren bij verschillende bazen werd ik eruit gegooid. Lang genoeg gewerkt, oud genoeg geworden, moe genoeg om geen wekker meer te hoeven zetten. Ik ging met pensioen en werd een pensionado.

Een ellenlange vakantie leek me een verrukkelijk vooruitzicht. Tot de oud-collega’s me vroegen wat ik zou gaan doen. Want wat ga je doen als geraniums nog niet nodig zijn? Als pensionado begint je tweede leven!

Ik vond het een dilemma. Natuurlijk zou ik fietstochten kunnen gaan maken. Met moderne trapondersteuning de wijde wereld in. Van knooppunt naar knooppunt meewaaien met de wind. Een fietstas vol repen en koeken met vitamientjes. Blikjes en flesjes tegen uitdroging. En een speciaal drankje voor de energy.

Maar ik zou ook kunnen gaan wandelen. De paden op, de lanen in. De liedjes van de padvinderij ken ik nog. Helaas herinner ik me ook het marstempo dat erbij hoort. Als ongeoefende pensionado zou ik hijgend achteraan rennen.

En biljarten? Dan loop je niet, maar lummel je. Mijn vader vond het mannenwerk, omdat je met één enkele stoot hoeken en bochten moet kunnen regelen. Intussen is de wereld veranderd en denk ik dat ook dames alle ballen de goede kant op krijgen.

Koffiekletsen met dames heeft ook wel iets. Ik zou kunnen handwerken! De truien die ik vroeger breide waren vaak na één wasbeurt uitgelubberd. Mijn pannenlappen waren wybertjes in plaats van vierkanten. Zou ik ooit een sjaal kunnen maken?

Het is dus niet zo gemakkelijk om die ene vraag te beantwoorden: wat ga ik nu doen? Het is allemaal leuk! Ik kan niet kiezen: het één is leuk in de zomer, het ander in de winter. Op mijn werk hield ik van afwisseling, als pensionado voelt dat echt niet anders. Ik wikte en woog. Tot een oud-collega me vroeg: “Wat ga je nu doen? Toch zeker lid worden van Senioren, hè?” In één klap wist ik het antwoord! Als Senior hoef ik niet te kiezen en ga ik het állemaal doen! Maar niet allemaal tegelijk.

Anne Elies