Hoe waardevol en mooi kan vriendschap zijn

Hoe waardevol en verrijkend vriendschap kan zijn, heb ik gelukkig al diverse keren mogen ervaren. Ik koester en omarm mijn vriendschappen, want ik zit in een leeftijdscategorie waarin je op alles wat je (nog) hebt, zuinig moet zijn.

Mijn eerste vriendinnetje had ik al in het begin van de jaren vijftig. Samen gingen we naar de kleuterschool. Later naar de lagere school en zelfs daarna nog enkele jaren samen naar de middelbare school in Heerlen. In ons dorp was, buiten de kleuterschool en lagere school, geen vervolgonderwijs. Dus gingen we elke dag met de trein naar Heerlen. Wij vonden dat helemaal te gek en sloten in die jaren zelfs vriendschap met de conducteurs die zelf vaak ook al kinderen van onze leeftijd hadden.

We trouwden en ons leven kreeg een andere invulling. De man van mijn jeugdvriendin was beroepsmilitair. Dat betekende dat je zelf niet kon bepalen waar je ging wonen, die keuze werd voor je gemaakt. Soms was het wel wat (te) ver uit de buurt om een keer per week samen koffie te drinken. Maar door regelmatig te bellen en ontmoetingen te regelen, in Gelderland of in Overijssel, was dit altijd iets om naar uit te kijken, Jaren geleden hebben we met enkele oud klasgenootjes een reünie georganiseerd van zesdeklassers van de lagere school uit ons dorp. Het was een geweldige happening waarover we nog lang hebben nagepraat.

Mijn vriendin heeft in haar leven heel wat tegenslagen te verwerken gekregen, Een jarenlange vervelende vechtscheiding, en een van haar zonen die na een zwaar motorongeluk, zijn en haar leven totaal op zijn kop zette.  Ik denk, diep vanbinnen, dat ze daar nooit overheen is gekomen. De rol daarvan in haar leven was te groot en dingen zoals spontaniteit en genieten verdwenen vaak naar de achtergrond.

Tegenwoordig woont ze in Brabant en ik denk dat we al die jaren allebei geweten hebben dat onze vriendschap iets bijzonders was, en nog steeds is. Een paar dagen geleden kreeg ik een telefoontje van haar. Ze vertelde huilend dat ze erg vergeetachtig werd, zo erg dat ze haar rijbewijs en dus ook de auto heeft moeten inleveren. Ze begreep het niet want ze vond de maatregel veel te drastisch. Ik heb met haar meegehuild want ik begreep dat dit al een beetje afscheid nemen was.

Ik heb beloofd dat ik haar binnenkort ga opzoeken om samen nog eens, nu het nog kan, mooie herinneringen op te halen, en om over onze jarenlange bijzondere vriendschap te praten.