Een bijzonder reisverslag: bezinning in Monte Mesma

Ons redactielid Peter Voncken kreeg een ware uitdaging voorgeschoteld: vakantie in een klooster. In de vorige editie vertelde hij over de aanloop naar deze bijzondere reis. In dit nummer leest u alles over het verblijf: all-inclusive kloosterstijl.

De aankomst op ons ‘all-inclusive resort’ Di Riflession di Francesco, liet me een beetje denken aan een excursie van de oude Mavo naar Gerolstein: als een leraar die ervoor moest zorgen dat alles en iedereen op de juiste plek in het gebouw terecht zou komen. Hoewel ik geen levendige herinnering aan die logistieke ‘operatie’ heb, kan ik me niet voorstellen dat het zo’n geoliede machine was als onze aanpak. Nou is dat natuurlijk wel appels (pubers) met peren (volwassenen) vergelijken. Eduard, gepokt en gemazeld door de jaarlijkse wandelreizen, fungeerde als geroutineerde voorman om zijn ploeg zo efficiënt mogelijk tassen, rugzakken, voedingswaren en keukenbenodigdheden op de juiste plek in het klooster te laten brengen.

Laten we ons vanaf hier focussen op de daginvulling tussen de dikke kloostermuren en daarbuiten. Net als het leven van de kloostermonnik, kende ons tijdelijke monastieke leven ook een vast ritme. Vroeg uit de veren (als de overijverige muggen ons al niet halverwege de nacht uit de slaap hadden geprikt). De wekkerfunctie op onze gsm’s konden uitgeschakeld blijven. Een heuse wekservice door een onbezoldigde resortgast. Da’s nog eens all inclusive. Kom daar maar eens aan met een volpensionprijs van €650 p.p. inclusief reis. Na een plons water over het gezicht naar de kerk voor de lauden en de mis. Vrijwillige deelname. De mooie stem van de dienstdoende pater had zelfs het voorlezen van het telefoonboek draaglijk, wat zeg ik, oorstrelend gemaakt. Het Italiaans van onze eigen Eduard, gezegend met een zachte G en een onvervalst Limburgs accent, kon zo maar uit de keuken van een Italiaans restaurant zijn gekomen.

Wij hoefden voor onze dagelijkse, heerlijke maaltijden gelukkig niet de deur uit. Twee trappen af, een overdekte gang door en drie traptreedjes naar de tuin, meer hoefden we niet af te leggen naar de refter. ‘Vandaag hebben we’, waarop de koks om beurten hun creatie aan ons presenteerden. Liefde voor hun werk, zoveel was wel duidelijk. Hun maaltijden waren niet alleen smakelijk, maar ook meer dan voldoende.

Een stevige maaltijd was na de dagelijkse voettocht door het beboste heuvelachtige terrein hard nodig. We voerden prachtige gesprekken. De ene keer werd over het lievelingseten of de favoriete vakantiebestemming gesproken en als er knellende levensthema’s waren, kregen die ook de ruimte om onder vier ogen gedeeld te worden. De aandacht voor elkaar was oprecht en ik denk dat er geen maskers werden opgezet. Bij al dat dalen en stijgen van het klooster naar ons vaste cappuccinotentje in Ameno, kregen de spieren het aardig voor de kiezen. Gelukkig hoefden we niet lang stijf de trappen af te dalen of met een houten rug ’s morgens uit bed te stappen. Bij het all-inclusive pakket was zelfs een yoga workshop inbegrepen. Deze lessen werden verzorgd door twee zussen, die daarnaast ook nog eens over geschoolde stembanden bleken te beschikken. Beide dames speelden het klaar onze ledematen in posities te laten brengen die nog net niet als acrobatische circusacts konden doorgaan. Blijven ademen en niks forceren, dan kon er niks misgaan.

We brachten een bezoek aan een plek waar onze ogen niet wisten waar het eerst te kijken: op de Sacro Monte in Orta, de heilige berg met de twintig kapellen. Eeuwenoude fresco’s en beelden die in detail het leven van Franciscus uitbeelden. Wat iemand in kunst bewondert, in de zin van esthetiek, is een kwestie van smaak. Wat de beeldhouwers en schilders in die kapellen hebben neergezet is  qua ambachtelijk vakmanschap naar mijn bescheiden mening meer dan bewonderenswaardig.

Om maar eens met een cliché te eindigen: aan alles komt een eind. Aan onze bezinningsweek zat een einddatum. De reis was een onvergetelijk samenzijn met vrienden. De wereld zou een nog fijnere plek zijn wanneer de mens in staat zou zijn samen te leven zoals wij die zeven dagen in staat en bereid waren te doen.