Bezint eer ge begint te bezinnen…

Ons redactielid Peter Voncken kreeg een ware uitdaging voorgeschoteld: vakantie in een klooster. Hij vertelt hier een heerlijk verhaal over. Met een kwinkslag. Leest u vooral verder…

Het was letterlijk tussen de soep en de aardappelen door tijdens een etentje bij vrienden: “Eduard organiseert in de zomer een bezinningsweek in een klooster in Noord-Italië. Is het iets voor jou?’ Voor alle duidelijkheid, Eduard is geen reisleider van een of andere religieuze reisorganisatie. Het houten kruisje op zijn revers en blote voeten in de leren sandalen verraden zijn sacraal in het leven staan. Hoewel… al snel zou me duidelijk worden dat Eduard ook tamelijk wat minder sacrale trekjes heeft. Eduard is niet als heilige zonder overgeërfde gebreken geboren, en dus net als u en ik behept met menig profane eigenschap.

De vraag kwam geheel onverwacht en buiten de context van de gesprekstof op dat moment. Ik moest even schakelen van het ene naar het andere thema. Het hoofdgerecht liet nog enkele minuten op zich wachten, dus had ik de tijd om mijn gedachten te sorteren. Ik ken Eduard alleen van horen zeggen en dat wat me werd verteld was steeds zonder uitzondering enkel lof en waardering. Klooster, bezinningsweek, Italië. Om nou te zeggen dat ik een trouwe aanhanger van de katholieke kerk ben, zou een schromelijke overdrijving zijn. Maar zoals alles in het leven heeft alles en iedereen meer kanten of kenmerken, dus ook het instituut kerk.  

Het kloosterleven heb ik in de afgelopen tien jaar in verschillende kloosters in Nederland, België Frankrijk, Spanje en Portugal, onder meer tijdens een pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, van binnen kunnen ervaren. Metten, lauden, harde matrassen in ijskoude en broeierig warme cellen, verplicht zwijgen tijdens de sobere maaltijden. Vooral in de kloosters in Frankrijk en Spanje had ik het gevoel dat het eeuwenlang zwijgen en contempleren van de monniken en nonnen zich vanuit de dikke muren als een oneindig uitwasemen van serene rust door het klooster bewogen.

Nog voordat het dampende hoofdgerecht werd opgediend stond mijn besluit vast. Besluiten nemen doe ik in de regel vrij snel. Heeft zo z’n voordelen, maar niettemin ook z’n nadelen. Met mijn ervaring als seculier parttime kloosterling had ik ook nu weinig bedenktijd nodig. Mijn vrouw verwierp de gedachte zich vier dagen over te geven aan een kloosterritme niet meteen, maar nam de tijd daar nog eens goed erover na te denken. Dat deed ze en ze besloot uiteindelijk mee te gaan naar een informatiebijeenkomst voor geïnteresseerden. Twee mannen bezetten de stoelen in de sacristie waar de reis werd toegelicht: Eduard en ik. Alle andere geïnteresseerden waren vrouwen. Als dit de eerste keer zou zijn geweest dat ik als enige man tussen vijftien vrouwen een dergelijke bijeenkomst bijwoonde, had ik me minder op mijn gemak gevoeld. Vanaf rond mijn twintigste bezoek ik nu en dan bijeenkomsten op spiritueel gebied, die doorgaans meer door vrouwen dan mannen worden bezocht.

Eduard ontpopte zich al gauw als een makkelijke prater die onze aandacht goed wist vast te houden. Aan ’t slot van de bijeenkomst moesten we aangeven of we serieus geïnteresseerd waren. Alle aanwezigen zagen zich wel een aantal dagen in Noord-Italië tot bezinning komen op het dagelijks leven. Of misschien zouden we ook gewoon lekker genieten van de rust en het schitterende landschap tijdens de dagelijkse wandelingen. Eduard benadrukte dat we vrij zouden zijn in het bijwonen van de metten en lauden. Ik heb het niet gehoord, maar mijn vrouw zal bij die opmerking waarschijnlijk van opluchting hebben gezucht. Na betaling van de reissom volgde een tweede bijeenkomst, waarbij we nader kennismaakten.  De een liet wat meer van het achterste van de tong zien dan de ander.

Zes uur ’s ochtends, tweede pinksterdag 2025. Italië, we komen eraan! Ik reed één van de twee busjes en werd iedere tweeënhalf uur afgelost. Mijn aantal schadevrije jaren is te verwaarlozen. Maar ik wist het busje zonder krassen en deuken en de dames en mezelf zonder klamme handen of bezwete oksels naar de volgende rustplaats te brengen. Het was beslist de adrenaline door de verantwoordelijkheid voor mens en materiaal die me klaarwakker hield. Ik kon zowaar genieten van de majestueuze bergen, die vanaf Zwitserland vaak in het landschap voor me uitkijkend, opdoemden als onneembare burchten. De steile, slingerende weg naar het klooster zorgde nog voor een laatste uitstoot adrenaline. We hadden het gefikst. Monte Mesma, we zijn er!

Wilt u lezen hoe de bezinningsweek van Peter Voncken eruitzag? Lees in september het vervolgverhaal, in de volgende editie van dit digitale magazine ONS.